Mord w dziale obsługi klienta, czyli dlaczego powinieneś lubić swoją pracę?

Pierwszy to rok 2016 i szkoła podstawowa w małej miejscowości niedaleko Wrocławia. Nauczycielka pastwi się nad dziećmi. Lekcje są pełne krzyków, przemocy fizycznej i psychicznej. Szarpanie za uszy i ręce, kneblowanie ust, wiązanie rąk i nóg, niewyobrażalne upokorzenie i agresja wobec dzieci. Sprawa jest w sądzie.

Drugi to rok 2015 i prywatne przedszkole we Wrocławiu. Opiekunki biją, wiążą i zamykają w toalecie czteroletniego  chłopca. W efekcie dziecko ma przewlekłe problemy emocjonalne. Sprawa trafia do prokuratury.

Trzeci to rok 2014 i zerówka w powiecie łomżyńskim. Nauczycielka za karę przywiązuje dzieci do rozpalonego kaloryfera, krępuje ręce i nogi. Grozi, że poderżnie maluchom gardła. Sprawa jest w sądzie.

Wszystkie opisane historie mają jeden wspólny mianownik – opinia publiczna zaocznie wydała wyrok i nie chciała zobaczyć tragedii, niepokoju i załamania ukrytego pod krzykiem i przemocą. Choć łatwo to zrozumieć, bo sprawy szokują, a ofiary to dzieci, to może warto spojrzeć na problem z innej perspektywy i zapytać – Co z nami robi nielubiana praca?

Permanentny stan rozdrażnienia

Nie ma pracy idealnej, podobnie jak nie ma pracowników bezgranicznie zadowolonych z pracy. Z badań wynika, że 85% aktywnych zawodowo Polaków chętnie zmieniłoby pracę, gdyby tylko nadarzyła się taka okazja.

Wśród   niezadowolonych są również przedstawiciele zawodów zaufania publicznego -lekarze, prawnicy, kontrolerzy ruchu lotniczego, piloci, kolejarze, policjanci, strażacy i ratownicy medyczni. Czy umiecie wyobrazić sobie skutki kryzysu emocjonalnego u choćby jednego przedstawiciela tych zawodów?

Dodajmy - fakt, że o kryzysach emocjonalnych  w zawodach zaufania publicznego pisze się i mówi głośno, bynajmniej nie oznacza, że problem dotyczy tylko wybranych. Za szczelnymi ścianami korporacji i firm prywatnych też kryją się głębokie frustracje i kryzysy. Po prostu – bogaci mają sposoby, by skandale nigdy nie ujrzały światła dnia.

Źródła pracowniczych niezadowoleń

Dlaczego jednak nie każdego, kto nie lubi swojej pracy  dopada kryzys tak głęboki, że wpada w szał lub bije dzieci?

Odpowiedzią jest frustracja – stan rozdrażnienia i rozgoryczenia. Dotyka kogoś, kto nie może zaspokoić ważnej potrzeby. Frustracja łączy się z poczuciem bezsilności, bo jej źródła leżą poza nami i mamy ograniczone możliwości wprowadzania zmian.

Źródła pracowniczych niezadowoleń są dość stale i powszechne:

1. Pomyłka w wyborze zawodu i branży. Studia skończone, praca zdobyta i okazuje się, że rzeczywistość nie spełnia oczekiwań. Zajęcia są nudne i nierozwojowe, a przedmiot studiów w praktyce – zupełnie odrealniony. Wariantem źródła frustracji z tej grupy jest praca w zawodzie i branży luźno związanej z kierunkiem wyksztalcenia.
2. Błędy w zarządzaniu. Chimeryczny szef, źle delegowane obowiązki, niesprawiedliwe oceny pracy, zbyt niskie zarobki, brak możliwości awansu i rozwoju.
3. Nierozwiązane konflikty i źle zorganizowana praca zespołowa.
4. Niedoskonałości charakteru – zbyt niskie lub zbyt wysokie poczucie własnej wartości. Brak sprawczości lub wręcz przeciwnie – arogancie traktowanie kolegów – jak ignorantów i nieuków. Obie postawy zazwyczaj kończą się izolacja w zespole i pomijaniem przy nagrodach, podwyżkach i awansach.

Zawodowe podłoża złości

Psycholog Joel Kimmel, badający zawodowe podłoża frustracji pisze, że uczucie niespełnienia kumuluje się z różnych źródeł. Odpowiedzią psychiki jest irytacja, rosnąca agresja i utrata poczucia sprawczości w życiu.

W gospodarkach rozwiniętych, z głębokim rynkiem pracy i bogatą ofertą edukacyjną frustracje życia zawodowego rozwiązuje się stosunkowo łatwo – odchodząc z pracy i wciąż na nowo, od zera próbując własnych sił w nieznanych obszarach. W Polsce nie ma takich możliwości.

Sfrustrowany zawodowo Polak tkwi w znienawidzonej pracy, bo boi się, że ułomny rynek skaże na wieloletnie bezrobocie. Nierynkowe, często humanistyczne, wyksztalcenie też nie pomaga w płynnym inicjowaniu nowych karier. I tak - w polskich warunkach permanentny stan rozdrażnienia przechodzi w ogólnonarodową przypadłość i czeka na niecywilizowane ujście.

Zamiast podsumowania

Przytłaczająca większość zawodowych frustracji tkwi w obszarach, ktorych  szeregowy  pracownik nie moze zmienic. Jedyne na co ma wpływ, to zadbanie o bycie właściwym człowiekiem na właściwym miejscu i o to, by praca sprawiała możliwie dużo radości i dawała spełnienie.

Jeśli nie daje, a Ty nie panujesz nad sytuacją, źle sypiasz, z niechęcią myślisz o powrocie do pracy po weekendzie. Jeśli, jesteś ciągle wściekły bez wyraźnego powodu i nie umiesz pozbyć się złych emocji. Jeśli, po pracy, wyżywasz się na rodzinie, krzyczysz na dzieci, panią przy kasie w markecie lub przypadkowego kierowcę – odejdź. Zaplanuj na nowo kariere i znajdz miejsce, w ktorym bedziesz soba.